Bir zâlim sevdâydý, boynumu büktü,
Taþ gibi, kor gibi içime çöktü,
Yüreðime hüzün saðnaðý döktü,
Yaþ olup, gözüme dolduðu zaman.
Umudu, gönlüme gömdüm, sakladým,
Bu yýl da, hüznüme hüzün ekledim.
Cemreler düþmedi, boþa bekledim,
Baharlar açmadan solduðu zaman.
Sensiz öksüz kalmýþ, harap bahçeler,
Firkatin acýmaz, beni kahreder...
Belki, ancak bir an vuslata erer
Gönül, hayallere daldýðý zaman...
Senin yýldýzýný gecemden sildim,
Boþ bir karanlýða mahkûm edildim.
Ben, seni kaderim, ecelim bildim,
Yýldýzlar, yerini bulduðu zaman..
Ýsminde öyle hoþ naðmeler var ki,
Gönül baþka beste neden arar ki?
Þarkýlar, makamlar neye yarar ki
Kemanlar, hep “hüzün” çaldýðý zaman?
Kader, hükmü “hicran” biçmiþ demektir,
Gönül, yine “hüznü” içmiþ demektir.
Sevdâlarýn çaðý geçmiþ demektir;
Melekler, günahkâr olduðu zaman...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.