beni bu sabah
kaldýrmýþým iki kolumu da,
tutunmuþum açýk bir kapýnýn üst pervazýna
gibi düþün beni bu sabah bir turna …
geçen yüzyýlýn ortasýnda yazýlmýþ bir romanýn
arka sayfasýndan baþlamýþým sanki okumaya da
anlamadýðým bir cümleye gelip saplanmýþým gibi
köþesinden yapraðý özenle katlarken düþün beni
sancýlý doðumlarýma giderken, yol yolumun yarýsý
gökyüzünde felsefe kuþlarý kanatlarýný çýrparken
takýlmadan mavinin bilinmez katlarýnýn derinliðine
kulaçlar boyu yükselirken bir yaným kuþbakýþý ah
masamýn baþýnda gülümsüyorsun gibi bu sabah.
beni, hemen þimdi
býrakmýþým kendimi boþluða da
gölgesi sana vurulmuþ bir bulutun dudaklarýnda
gibi düþün, beni þimdi bir gökkuþaðýnda …
yeni öðrendiðim okul þarkýsý, tellerinde bozuk düzen
karýþtýrarak kumlarý sahilden, dalgalarýný denizlerin
topladýðým her istiridyenin içinde bir inci tanesi
mum hangisini aydýnlatýyorsa orada bulmuþ rengini
hiç karþýma çýkmamýþ bu karanlýklardaki tünelin ýþýðý
mücadelem yaþamaktan yana, özgürlük aklýmda deðil
nelere gülüp aðlayacaðýz, neden olacak ölümlerimiz
okunmamýþ hangi kitap, oynanmamýþ oyunlar seni
çýkaracakmýþ bir gün karþýma düþünür gibi düþün beni
beni yarýn mesela
göbek baðýmdan hala baðýmlýyým da
atmaya çalýþýrken ilk adýmlarýmý yeryüzü ayak altýnda
gibi düþün beni yarýn sabah, vurma …
CEVAT ÇEÞTEPE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.