Periþan bir yalnýzlýk; bir çýnar gölgesinde,
Yýkýlmýþ bir adam var, bitkin bir ney sesinde...
Ney, hüznü de üflüyor adamýn yüreðinden
Hüzün kaderi olmuþ, üflenmekle bitmiyor.
Bir kara bulut çökmüþ, gitmiyor da gitmiyor...
Bir yanda için için yanan yalnýz bir yürek,
Bir yanda hiç bitmeyen tükenmeyen bir özlem...
Uzakta bir yavru kuþ yuvasýndan düþüyor
Yýldýzlar sensiz kalmýþ; gözlerim çok üþüyor...
Bir akþam vakti gel de, tutuver ellerimden,
Yaþat bana bir daha eflâtun akþamlarý;
Gözlerin buðulansýn gözlerimin içinde,
Elinin sýcaklýðý avuçlarýma dolsun,
Tükensin sensizliðin o kahreden sancýsý,
Bir kez daha yaþayým, varsýn hepsi düþ olsun...
Bir çan sesi, bir ezan, bir rüzgâr ýslýk çaldý,
Gün zulmete dönerken, zaman yokluða daldý...
Þimdi çâresizlik var çiseleyen yaðmurda,
Yüreðime ümitsiz bir karanlýk yaðýyor.
Bu, bir teslim oluþtur kaderin öfkesine,
Hayat, göz pýnarlarma tuzlu yaþlar yýðýyor....
Bir günahkâr Tanrýdan af diledi, diz çöktü,
Bu ilkbahar kirazlar, çok erken çiçek döktü...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.