Hikâyem, hüzünlü bir destan oldu,
Okuyan, anlatan diller periþan,
Gönlüm, vurgun yemiþ gülistan oldu,
Gülistan periþan, güller periþan...
Gönlüm, cemrelere inandý, kandý
Yalancý baharý, yaz geldi sandý.
Don vurdu aðacý, çiçekler yandý;
Çiçekler periþan, dallar periþan...
Hayat, sýrtýma hep dertler yükledi,
Her sevdâ, hicrana hicran ekledi,
Kollarým, boþ yere açýk bekledi,
Sevgiyle açýlan kollar periþan...
Gözlerim her yöne aþkla bakardý,
Ellerimden sýcak sevgi akardý.
Bilirdim, her þeyin bir sonu vardý;
Gözüm görmez oldu, eller periþan...
Her günüm, ateþe atlarcasýna,
Ýçimde volkanlar patlarcasýna,
Yürüdüm, tabaným çatlarcasýna,
Ben periþan oldum, yollar periþan...
Kaderim bana hep hüsraný seçmiþ,
Yüreðim ömrümce hep hüznü içmiþ,
Gördüm ki, yýllarým boþuna geçmiþ,
Þimdi ben periþan, yýllar periþan...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.