KOPSAM DA KIYAMETLE...

Gecenin zifiri karanlýðý sabahý beklerdi uyanman için.
Seni görmek için erken doðardý güneþ.
Kuþlar sana çýrpardý kanatlarýný.
Susardý þehir titrerdi sokaklar.
Bir bir can verirdi düþmanlarýn.
Ölmüþlere can olurdu varlýðýn.
Sen karþýma yekten çýktýn ve þanstýn.
Ben kadere seni tanýyýnca inandým.
Seninle sevdim baharý.
Ve ölümle aramdaki mesafeyi.
Azrailin gidiþ geliþlerini.
Gözlerinle gördüklerini.
Sesinin deðdiði her yeri.
Olasýlýklarda çýkmazlarý.
Yaðmayan yaðmuru sevdim.
Kaç ölüm vardý sýrtýmda bilmiyorum.
Sana koþtum herþeyi unutup.
Ýki ayrý bedende tek ruh olmak için.
Sana yürüdü sana yoruldu ayaklarým.
Sen vardýn iþte.
Hayat veriyordun nefesinle.
Ve nefesimi kesiyordun gözlerinle.
Korkanken ben baðlanýrim diye.
Düðümleniyordu kalbim benliðine.
Sana çýkýyordu tüm sokaklar.
Her seferinde kaybediyordum yolumu.
Ben seni tanýdýðým günden sonra.
Düþünmedim hiç sonumu...
Sevdim seni iþte öle öle.
Sevdim seni bile bile.
Fermanýmý alýpta geldim.
Diz çöktüm önünde...
Kopsamda kýyametle ayrýlsada ruhum bedenimle.
Gök birleþsede yerle.
Sen gitme...

Sosyal Medyada Paylaşın: