Asiye bu köyün en güzel kýzý,
Sanki gök kubbenin Çoban Yýldýzý.
Gören gönüllerde baþlar bir sýzý,
Asiye, tüm köyü zülfünde baðlar.
Kýnalýdýr Asiye’nin elleri,
Göðsüne gizlemiþ gonca gülleri.
Canlar yakar baldan tatlý dilleri
Coþtu mu durulmaz, sel olur,çaðlar.
Ne var ki, güzel kýz, kadere dargýn,
Gülmüyor gül yüzü, epeydir durgun,
Meðer o, sözlü bir yiðide vurgun,
Baðrýna taþ basar, ateþin daðlar.
Kara sevdâ meðer ne zalim yükmüþ...
Kimseye dememiþ, boynunu bükmüþ.
Zeytin gözlerinden hep yaþlar dökmüþ,
Her yanýk türküde, gizliden aðlar...
Derken,o yiðidi baþ-göz ettiler
Bacalar o gece hep gam tüttüler
Aldý kara kýzý, köyden gittiler.
Asiye’nin derdinden düz oldu daðlar...
Asiye, o günden beri kayboldu,
Anasý saçýný baþýný yoldu.
Tüm köye, bir matem havasý doldu,
Þimdi hüzün kokar bahçeler, baðlar.
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.