YOKLUĞUN...

Hadi gel.
Gel yeter bittim ben.
Yýkýldý dünya doðmadý güneþ.
Ezildim. Üzüldüm aðladým.
Yandým iþte anla artýk.
9.2 þiddetinde depremdi gidiþin.
Ve bir enkazdý sözlerin.
Altýnda kaldým nefessizim.
Gelmesen son nefesimi vereceðim.
Gelmezsen selamý okuyacak imam.
Sahipsiz kalakalacam ortada.
Bir seni tanýyorum koca þehirde.
Bir sen varsýn benim için.
Þimdi yoksun.
Sen yoksun yapayalnýzým ben.
Tuz basýyorlar yarama insanlar.
Anlamýyor kimse beni.
Acýnacak gözler iyileþtirmezki beni.
Hiçbir doktor iþe yaramaz.
Daðlar taþlar canlanýpta titrese üstüme,
Bir gülüþün kadar etki etmez bana.
Sana muhtacým anla.
Anla ki olmuyor artýk.
Bu kadar alýþmýþken varlýðýna,
Yokluðuna dayanýlmýyor.
Yokluðun yakýyor içimi.
Ve içime oturuyor sesin.
Çýðlýklar atarken kalbim.
Zar zor susturuyor beynim.
Savaþ açýyorum beynime.
Seni unutmam için herþeyi yapýyor.
Oysa hep benle ol istiyorum.
Hayallerimde ol hep.
Acý versede hayallerde yaþamak.
Gitme hiç bir yere...
Sosyal Medyada Paylaşın: