Yalnýzlýk; geceleri þâha kalkan zebâni,
Karanlýk; gözü dönmüþ ve kudurmuþ yabâni,
Ufukta kör bir yýldýz; izini sürüyorum,
Gecenin ortasýnda bilinçsiz yürüyorum.
Boþtur yakalarýmý kaldýrýþým boynuma,
Issýz yollar, soðuðu sokmuþ bir kez koynuma..
Kýrlaþan sakallarma bir tokat gibi çarpar
Yaðmur damlalarýný, uðuldayarak rüzgâr.
Sýrtýmda, bir yaþamýn aðýrlýðý; anýlar
Ve sevgi; yüreðimde küllenmiþ bir kývýlcým!
Bu yorgun yolculukta bir tek gerçek dostum var;
Her adýmda büyüyen, geçmiþ yýllara hýncým...
Solumuyorum sanki; hafiften inliyorum,
Hýrýltýya dönüyor giderek nefeslerim
Ve tatsýz bir mûsiki, nefretle dinliyorum;
Islak kaldýrýmlarda kendi ayak seslerim...
Ünal Beþkese (1994)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.