Anasýný satarým, ben bu aþk i l l e t i n i n!
Matah bir þeymiþ gibi herkes düþmüþ peþine!
Z ý r n ý k aklý var ise þu a þ ý k milletinin...
Aþk güzelmiþ de bunca, gözyaþýnýn iþi ne?
Ben aþk nedir bilmezdim, öðrendim bivefadan!
Gülmedim bir kez olsun, çektiðim hep cefadan...
Bir kez de ben gülseydim n’olurdu bir defadan?
Madem aþk çok güzel de, onca maðdur kiþi ne?
Þimdi ben yanýyorum, hem de bir çýra gibi!
Yangýn bir büyüdü ki, tuttu kalbimin dibi...
Aramaya ne hacet, aþk bütün müsebbibi!
Hiç yardým eden yok mu, bu yolun çýkýþý ne?
Hicran, hüsran diyerek düþünüp de durmaktan,
Duldalarda yatýp da, hep baþýma vurmaktan...
Aþk ateþinde her gün gönlümü kavurmaktan
Þaþýrdým, þu kalbimin böyle diz çöküþü ne?
.....
Oysa insan sevince yanaklarda gül açar...
Gözlerinin önünden yarin hayali geçer!
Yani, sevince böyle kalýnýyorsa naçar;
Demek ki aþkmýþ yakan, düþürüp ateþine...
Antalya-2014/01
TDK:
illet: hastalýk ya da hastalýk derecesine varan alýþkanlýk...
bivefa: sevgisine baðlý olmayan, vefasýz...
cefa: zulüm, eziyet, çile...
maðdur: haksýzlýða uðramýþ, kýygýn...
zýrnýk: her hangi bir þeyin iþe yaramaz en küçük parçasý.
NOT: ÞÝÝRÝM KURGU ÞÝÝRDÝR...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.