Ben eskiden hazýr kalpli bir adamdým.
Bir güzelliði bin bilinmezin içinden tanýr ve severdim.
Ne yokuþ tanýr ne bir hesaba takýlýrdým.
Yahþi kelimelerimi alýr varýr yanýna bir hamle de severdim.
Þimdi ne oldu bilmiyorum!
Ya bir güzellik yok sevmek için ya da ben eskinin güçlü adamý deðilim.
Herkes gibi delirip hayatýn içine hapsolunmuþum.
Yiyor içiyor ve geceleri uyuyorum.
Aklým hazirunun emrinde az az ölü-yorum!
Yüzünü saklýyorum geceden.
Elini tutan sancýya imreniyorum.
Hele o yüreðine inen acý yok mu?
Hasedimden çatlýyorum.
Gözlerin de tükenen mutluluklarý ve sesine aldýðýn hüzünleri yutkunup,
ýsrarlý ve inatçý sevdanýn tek þiiri olmayý diliyorum.
Kanýn sustuðun da karþý konulmazýn olup seni canlanmak istiyorum.
Ey ukalalýk mevkiim;
ben artýk gururunun mevziini kendi diliyle sözleyen eþkýyanýn hasý olmak için yaþýyorum...!
Hayatý bir rahlenin içinde açýp okuyan akýlla bilmek gerek
ve o rahlenin içinden bakýp söylemek gerek.
Yoksa hayatýn þehlalýsý olmaktan kurtulamazsýn.
Yoksa bir nestükelikle yaþadýðýný bile bilmeden çürüyüp toprak olursun.
Yoksa yoksulu olduðun herbirþeyin kölesi olursun!
Ýnsan kendini hesaplamalý ilkin.
Her nefeste ölüp giden anlarýnýn hakkýný verebilmenin derdinde olmalý.
Ve bir yarýný umutlanýrken teslim olacaðý hukukunu evvelen bilmeli.
Yýl(an)baþýný hangi sýfatla karþýlayacaðýna bu güzergahta karar vermeli!
Yoksa benzemeyi istemediklerinden olur,
kahrolur.
Alemlerin Rabbinin mürebbisi olduðu hayatýn isyankarý olur.
Kendinin helakýný davet eder ve periþan olur,
hiç olur,
hesap sorulur..!
Belki bir isbatý yok yarýna dair iyiliklerimizin ama saðlam ve sahici bir niyeti var.
Bu niyetle ruhsatlanmýþ güçlü ve kararlý bir umudu var.
Bu umuda payanda olacak muhabbeti var.
Bu muhabbetin tescili inancý var.
Ýþte iyiliði iyileyen bu gerçekten neþve bulmuþ
"sen var,ben varým,diðerleri var".
Ve birbirimize sebil olsun diye dilimize ikram edilmiþ dualarýmýz var.
Dua için aldýðýmýz nefeslerimizle buyrun o zaman hayata!
Aþýk olan yürek tasmalý bir kelebektir dedi bilge adam.
Densizlik eyleyen vakte hitaben.
Sevmek en tepeye sýçrayýp kaný cevalan edenin hakkýyken mi dedi vakit.
Sahibi sahicilik olanýn eli ateþtir dedi ve külleri közlüyerek yeniden tuttu vakti aþk.
Sen dedi yenilgisiz gölgemisin ki nefesimi tutuyorsun?
Beni bu yaþýmda varedip sabahlara salýyorsun?
Ýþte þimdi en gerçek aynaydý iyilik.
Ýhlaslý,
ikrarlý,
izzetli ve en hýzlý sevinç.
Bazen herþeyin içini üzerine tükürdüðünü hissedersin.
Bakarsýn ve görürsün hayatýn inciten saðýrlýðýný.
Dilin kýrýlýr konuþamazsýn,
gönlün üzülür sevemezsin hiçbir güzelliði.
Yorgundur nefeslerin,
dua etmen bile esirgenir zannedersin.
Heveslerin dürülür,
umutlandýðýn ölüm avuçlatýr.
Dünlerin ölüp biten leþlerine bakarsýn da tek bir neþve bulamazsýn.
Seni avlamak için aðýný ören bu örümceðe "hayat"
der yine de yaþarsýn..!
Gökyüzüne sarýlýp sureti haktan bir aþkla var olmak istiyorum.
Yüreðime kadar batýp gönül sebeplerine beni coðaltacak dert istiyorum.
Sabahlar olsun bin umutla doðursun güneþler kendini.
Ben Allah için yaþayýp bin kez daha sevmek
ve son kez Allah için ölmek istiyorum!
Þekilsiz bir zaman ve þakili kaymýþ bir sürü adam.
At izi it izine karýþmýþ.
Güzelliðin içine saklanmýþ çirkinlik,göðün gecesi yýldýzsýz.
Mavi suçlu mevsim,yeþil ayaksýz güneþ.
Kanýmýz kendi kýnýnda deðil sanki.
Kendiyle kavgalý haklýlýðýmýz bitmek üzere.
Bu þehlalýk neyin hikmeti?
Kör sukutuyla ölüp gidenler kimin uþaðý?
Ulamak gerek bu med cezirleri ve uslandýrmak gerek hayatý.
Yoksa iyiliðin denizi bitecek!
Hepimiz yaþadýðýmýz hayatý söylüyoruz.
Ama susarak ama baðýrarak!
Kimi tek bir hece de kimi uzun cümlelerle.
Ya bir gecenin aðzýnda yada aydýnlýk bir ufkun ucunda.
Söylüyoruz kimiz,neyiz,nedeniz!
Ne çok þeyi habire söyleyip durmaktayýz!
Bu dýrdýra dayanamýyor hayat ve bitiyor,
biz bitiyoruz.
Hayatýn en gerçeði ölüm konuþuyor;
Hoþgeldin.
Ne getirdin,neyi getirmedin?
Soruyor;
Susuyorsak,susacaksak bu hayatta konuþmanýn alemi ne peki?
Hangi sessizliði bölsem içinden kalabalýk bir yalnýzlýk çýkýyor.
Kimin maskesini çekip alsam,
gerçeði korkutuyor.
Muhabbetin en muhkem kalasý olsam kinin öfkenin nefretin adamlarý gelip duvarlarýmý taþlýyor.
Her neyin iyisi olsam o þeyin kötüsü gelip musallat oluyor.
Ve deniliyor ki hayat böyle birþey!
Ya yavþarsýn yenilir bozulur toz olursun
yada yaþarsýn kýdým kýdým adam olur,var olup çoðalýrsýn.
Sabýr,sabýr,sabýr!
Her bir zerresine Allah lafzý yazýlý bir yürek olmalý insan.
Dününden yarýnýna yürürken görüp duyduklarýna deðil,
sevip saydýklarýna ram olmalý.
Gönül adamlýðýný zýrhlanýp hep zayýf olan þeytaný evinden vurmalý.
Ve nefesinde ki hiçbir helali haramilere bahþetmemeli.
Sabahýn bir saati olmalý.
Güneþi uyandýraný önceden söylemeli.
Bir duanýn kulaðýna fýsýldayýp,kalbi bir nazarýn manzarasý olmalý.
Duru taylar gibi þahlanýp gerçeðin menziline fýrlamalý.
Günahýn kýrýp belini günün ilk ýþýklarýyla aydýnlanýp aklanmalý.
Kalbiyle konuþup aklýyla susmalý.
Ömrünü azaltaný deðil yüceltip çoðaltaný sevmeli.
Hiçbirþeyin delisi olmadan dengede durup hep yarýna umutla yürümeli...!
Mutlu olmanýn derdiyle yaþýyorken yani mutluluðu dert edinmiþken gerçekten ve hasseten nasýl mutlu olunabilir?
Ve bir vesileyle bu derdi halletik diyelim bitiyor mu?
O mutlanmanýn halini daim eylemek dert deðil mi?
Biz yaþýyor olmanýn külfetine tahammül için kendimizi aldatýyor yahut oyalýyoruz!
Nefes alýyor,
yiyor içiyor olmak,
bir yarýný daha umutlanmak nemenem bir derttir mesela.
Ve bir þeyleri ölesiye seviyor olmak!