Ölümle sevişirken

-Bir fýrtýnayla uyandým bugün-


Gökyüzü, alabildiðince karanlýk
Hislerini, kör edercesine kýzgýn
Hoyrat, kararsýz, ve beklemekte!


-Bu, neyin öfkesidir böyle?-


Neden deniz;
Kudurmuþ bir köpek gibi havlýyor,
Sýrtýnda taþýdýðý insanlara?


Ve neden,
Ýpini koparmýþ, bir boða gibi saldýrýyor
Paramparça ediyor, evleri boynuzuyla?


-Aman Allahým!-


Kim bu adamlar?
Kim bu kadýn, çocuklar?
Ne diye yarý baygýn duruyor, denize batýp çýkan, ýslak tahtalar üzerinde?


Peki ya bu, nasýl bir vahþet?
Neden ayaklar kýrýk, parmaklar kopuk,
Baþ desen yok, kaþ, göz, saç, burun süslerinde!


-Hey, ressam-


Çizebilir misin bana;
Sýrtýnda taþýdýðý insana avlayan, köpeðin cismini
Ya da, ipini koparan boðanýn, boynuzuyla daðýttýðý evlerin resmini?


Ya sen þair?
Anlatabilir misin söyle,
Ölümle seviþirken, verdiði ’o’ son nefesi...



03.01.2014 - Adnan Bilgiç



Sosyal Medyada Paylaşın: