UÐUR BÖCEÐÝ
Balkonuma oturmuþ, sisli ufku izlerken,
“Ömürden yine bir gün akýp da gitti,” derken,
Batan kýzýl güneþe hüzünle el sallarken,
Hoþ geldin parmaðýma minik uður böceði.
Al bir kaftan giymiþsin, üstünde beneklerin,
Sanki tülden yapýlmýþ kýnýndaki pelerin,
Geliþin uðurudur umut bekleyenlerin,
Bana da uður oldun güzel uður böceði.
Nerdeydin þimdiye dek? Kaç dala konup kalktýn?
Hangi bahçelerdeydin? Kaç çiçeði kokladýn?
Parmaðýma konunca ta yürekten mutlandým,
Sevinç kaynaðým oldun güzel uður böceði.
Uçup gitmeni inan inan asla istemem,
“Ömrün boyunca yalnýz bende kal!” da diyemem,
Eðer yolun geçerse yine bir gün yöremden,
Hemen kon parmaðýma böyle, uður böceði.
2 Eylül 2004, perþ.
( Saat 09.00 – 10. 00 arasý )
GÜNAY SARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.