Sessiz bir gecenin
Öyküsüydü bu yaþananlar.
Herkes birer birer çekiliyordu,
Canlýlýðý hafifçe solan
Sokaklardan.
Her yer
Evet, her yer
Sadece yalnýzlýða kalýyordu.
Zaman ise,
Duvarlara monte edilmiþ saatlerin
Yuvarlak hayallerinde
Sessiz sedasýz ilerliyorken
Hiç bilmediði bir yarýna doðru;
Üzerine pastel boyalý bir gariplik çökmüþ þehirde:
Hiçbir ses yoktu,
Rüzgârlarýn derin uðultusundan baþka.
Ne kaldýrýmlara
Bir insan silueti düþüyordu
Ne de þehrin kýyýlarýna
Bir umut vuruyordu.
Belki de
Bir insanýn bileklerinde tükeniyordu:
Gerçek denen
Koca yalan.
Ama baharý kýþa dönmüþ,
Bir mevsimin deminde:
Tanrý, bir nefes misali düþürüyorken
Ruhumuzun satýrlarýna,
Ömür denen romanýn son cümlelerini
Hece hece;
Sessizce geçip gidiyordu,
Takvimlerin yüreðinden sökün olmuþ
Hatta kopartýlmýþ,
Bir gün:
Yeni bir güne hayat olmaya
Belki de ona can vermeye…
YAZAN: ÞÝÝR ÝÞÇÝSÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.