Üveyik

Çocukluðumun en bebek anýnda,
eþsiz bir mavilik vardý gökyüzünde,hatýrlýyorum.
Yer yüzünün o tatlý pembeliði,
rengarenk ýþýklarla süslüydü.

çocukluðumun en çocuk anýnda,
o masmavi gök yüzü birden karardý.
Gök gürültülü bir yaðmur yaðmaya baþladý,
aðaçlarý yerinden söken bir fýrtýna baþladý.
Yüzümdeki o bebek gülümseyiþi
yerini korkulu bakýþlara býraktý.
Suskun ve kederli bekliyordum,
sonra büyüdümmü ne oldu bilmiyorum,
herþey deðiþti birden.
Yüzüm eskisi kadar beyaz deðildi artýk,
saçlarým eskisi kadar sarý deðildi.

Çocukluðumun en genç anýnda,
göðsümden bir sel aktýðýný gördüm.
Yüreðim kanýyordu.
Sanki kýrmýzý bir gül açmýþtý yüreðimde,
acýyla sevinç karýþtý birbirine,
aþýk oldum.

Çocukluðumun en büyük anýnda,
geldi bir üveyik kondu iþaret parmaðýma,
sevinçle tutmaya çalýþtým,tutamadým.
Uçup gitti birden üveyik,parmaðýmdan.
Bütün çocuklar güldü ben aðladým...

Orhan Karartý


Sosyal Medyada Paylaşın: