ANNE
Ýnsanlarýn yüzünü göremiyorum anne.
Yalansýz bir göze dalmak,
Sevgiyle dolup taþmak istiyor kalbim.
Ýçinde kaybettiðim umutlarýmý,
Yarýnlara taþýmak,
Ve yine onunla,
Sonsuzluða yürümek istiyorum.
Üþüdüðüm gecelerde,
Yýldýzý olmayan gökyüzüne çýkýp,
Bir mumda ben yakmak istiyorum anne.
Korkuyorum kimi zaman,
Biliyorum kýzýyorsun,
Bende sevmiyorum bu ürkek halimi.
Bende yüzüm hep gülsün istiyorum.
Kuþlarý, böcekleri, yazý ve güneþi,
Bende sevmek,
Hayata pembe gözlüklerle,
Bende bakmak istiyorum anne.
Hani derdin ya hep erkekler aðlamaz diye,
Meðer en çok erkekler aðlarmýþ.
Derdin ve kederin paylaþýldýðý masada,
Ýkiye bölünse de acýlar,
Meðer en çok yükü erkek çekermiþ anne.
Susmak bazen en güzeli,
Konuþmaksa ayrý bir sanat.
Aðlamak duygularýn kýyýya vurmuþ hali,
Gülmekse görünen yüzü.
Ben neden konuþamýyorum?
Benim dilim neden hep mürekkep oldu?
Yoksa ben doðuþtan dilsiz miyim anne?
Biliyor musun anne;
Her yaðmurdan sonra sen gelirsin aklýma.
Hayatýn her cilvesini,
Her anne oðul sevgisini,
En güzel o minik damlalar anlatýyor.
Sen yaðmur, ben toprak,
Öyle bir yað ki anne,
Kokun benden hiç çýkmasýn…
***HAKAN BAÞ***
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.