İNSANOĞLU SADECE İNSANOĞLU

Bir kozalak düþtü
Hastanedeki parkta duran yalnýzlýðýmýn üstüne.
Ýrkildim bir anda.
Aklým baþýma geldi
Çaresiz dolanmaktan yorgun bir þekilde...
Ellerim ve gözlerim tanýdýk yüzler arýyor ansýzýn.
Sevginin uzaklýðý, köþedeki sedye kadar soðuk ve garip...
Saðlýk olsun yine... Çaysýz simit boðazýma kalmadý ya...
Kaç gündür yatarým bu parkta isimsiz bir aðaç gibi.
Her dökülen yapraðýma tutuþup
Sonbaharda çýrýlçýplak kalýrým.
Bir ayrýlýk tohumu gibi bilip ölümü,
Gözyaþýma serperim geceleri.
Belki de kýþýn düþmeliydim bu hastane parkýna...
Güneydoðulu bir refakatçinin yaktýðý ateþin baþýnda.
“Hele kurban yak bir tütün,”
Deyiþine bozup tüm yeminleri,
Memleket ekmeðidir, helaldir al bir parça deyip,
Sonra yüreðini bölüp acýlarýma,
Kirli sakalýma ve yýrtýk üstüme bakmadan
Tebessüm ederdi belki de...
Bir hayal daha bitmiþti sabahýn ilk ýþýklarýyla.
Bugün ne acýlar; ne sevinçler yaþanacak kim bilir?
Ateþ düþtüðü yeri yakarken
Gözyaþýnýn seli yüreklere aksa...
Söner miydi yürekte yanan köz daðýlýr mýydý külleri.
Kaç çiçek soldu ziyaret saatlerinden çöp tenekesine.
Aðýt vardý bazen kulaðýmda,
Hiç de yabancý olmadýðým bir dille...
Morg soðuk, kar beyaz önlükler ve son dualar...
Bir ömür daha bitti derken,
Bir çocuk çýðlýðý koridorlarda...
Kýz mý erkek mi diye soruluyor.
Ve derin bir ah çekerek:
Ýnsanoðlu sadece insanoðlu!





Sosyal Medyada Paylaşın: