AFŞİN’İM

Ehli küfre karþý, kýyam edilen
Yediler diyârý, "özel" Afþin’im.
Kehf sûresi buna, þâhitlik eder
Ýlçeler içinde, ezel Afþin’im.

Hedefini bulur, attýðý her ok
TEK’le; TKÝ’yle, onun için yok yok
Zekâ yapýsýyla, belki daha çok
TM aðýrlýklý, sözel Afþin’im.

Dilberi âþýðý, kalbinden vurur
Güzel olan yaný, bilmez kin, gurur
Büyüðüne karþý, el pençe durur
Gelinlik kýz gibi, süzel Afþin’im.(1)

Dirgen Ali, Doðan, farklý yürekçe/2)
Özenti mi desem, bilmem gerekçe?
Dünden beri böyle, insaný sertçe
Yiðitler diyârý, güzel Afþin’im.

Etrâfýn çevirmiþ, bað ile bostan
Görenler zanneden, o bir gülistan
Son günlerde olmuþ, dillere destan
Kuz bahçesi ile, yeþil Afþin’im.

O sâdýk kýtmîrle, güzel çobanla
Linyit kömürünle, Dede Baba’nla(3)
Bakýr mâdeninle, kendi çabanla
Gönülden gönüle, seril Afþin’im…
ASHAB-I KEHF GÝBÝ, DÝRÝL AFÞÝN’ÝM...

08/12/’13
Hanifi KARA

(1) Süzel: (mahalli) Saygýlý duruþ, tavýr...
(2) Dirgen Ali: Afþin’in Altýnelma (Lorþun) Beldesinden Ali Binboða,
Doðan: Doðan Bozkurt, Afþin merkez, köftecilerden.
(3) Dede Baba: Anadolu Selçuklu Hükümdarlarýndan I. Alaaddin Keykubat
(1200-1237) zamanýnda Medine Ensarlarýndan Hüseyin ve Himmet
( Himmet: Elbistan’da Himmet Baba Camii türbesinde) adýnda iki zat;
Eshab-ý Kehf’in methini duyup ona hizmet etmek üzere Medine’den kalkarak Efsus (Afþin)’e gelirler.
Gönüllü asker olan bu zatlardan Hüseyin; (Deve Bölüðünün Komutaný.)
Eshab-ý Kehf Külliyesinin yapýmýna develeriyle taþ taþýr.
Yaptýðý iþten dolayý önceleri “Deveci Baba”, daha sonra “Deve Baba” namýyla anýlan Hüseyin,
33 yaþýnda bekâr olarak Efsus (Afþin)’de vefat eder ve adýna bir türbe yapýlýr...
Halkýmýz onu “Dede Baba” olarak bilmekte ve anmaktadýr... Allah rahmet eylesin...



Sosyal Medyada Paylaşın: