soğ udu elleri bestekarısın

Kar yaðýyordu. Saygý duymamýþtým kendime
Ayak izlerimden kendime kaçýþlarým vardý
‘Kendimi’ diyordum, ‘kendimin yýkýmý nasýl da benmiþim meðer’ sayýklýyordum
Kar üzerinde adýmlarýný gömüp yürüyordum
Kar sahiplenmiyordu izimi
Biraz sonra çok pornografik bir görüntü sergileyecekti boþluk
Bir kadýnýn meme uçlarý gibi, sarkan göðsünden aþaðý bembeyaz taneler yaðacaktý, bembeyaz takýlacaktý, kar üzerinde basýp, kendine gelecekti biri. Bana hariç!

Ayak izlerinden bahsediyorum sana
Sen yüreðinle basamýyorsun izini, hep bir kaçýþ var içinde
Kedilerin patileri en mahremine sokulmuþu andýrýyor
Ýzlerinde oysa naiflik… Acýtmýyor. Kar da ne güzel saçmalanýrým.
Ruhum kabýma sýðmazken, nereden alýnýyor bu yolculuðun vizesi?

Parmaklarýmý kýrmayýn, lütfen!
Benim karým yok
Maalesef hiç de düþünmedim kar etmeyi bir iþten
Saygý duymak istiyorum yalnýzca
Sana sevgilim
Kendime duyamayacaðým kadar saygý beslemek istiyorum
Devþir bana sevgiden ne kaldýysa geriye
Henüz kýrýldý gururum, tel tel baygýným bu tebessüme
Kaðýdým, sözüm, kelimelerim acýyor
Galip gelici ateþlere inat, özlemiyorum
Bendeki talihsiz saraylarýn kimsesizliðiyle övünecek biri olmayacak
Þölensiz þehirlerde arayýp bulacaðýn beni
Þimdi tarihten çekiyorum

Ah efendim, karda iz býrakan sefil bir bedeviyim!
Bu sefer söylemekteyim, iz býrakýr her kanlý seferler
Ben sulhun kendisiyim
Biliyorum ne ateþ ürkütücü ne de buzdan tepeler
Ellerimi kýrmalarýndan korkuyorum
Yüreðim dururken

’soð uduna çalan mor çiçekler kanýyor
öykülerimizin hiçbiri asil durmadý
bir ot kadar toprak üzerinde
tutmasýnlar damarlarýmý; þimdi azad olma vakti!’





Sosyal Medyada Paylaşın: