Âşık yanar, mâşuk bilmez...

Her gönül yazar da bir güzele
Güzel, okur mu hiç yazýlaný…
Leylâlar, Þirinler iþinde, iþtigalde
Nasýl duysun kalemin çýðlýklarýný…

Kimisinde mektep hayâli
Olmak için güzel yerlerde…
Kimisinin gözünde baþka biri
Çekmiþtir dünyaya perde…

Bizim þaþkýn âþýk da yazar durur,
Aðlar durur, gürler durur, biçâre...
Bu acýya ne kale dayanýr ne sur
Gönül kendine yangýn, kendine pervâne…

Geçer diye kandýrýr zaman, âþýðý
Aldanýr hemencecik, ne bilsin gariban…
Þifân orada deseler, aþar daðý taþý
Her gördüðü çiçekten sorar derman…

Sümbülü, lâlesi, menekþesi…
Kim “dermanýným” dese, oraya koþar.
Bir de gül var ki çýkmaz sesi,
Onun derdi zaten daðlarý aþar…

Âh akýlsýz oðlan, âh… Pes et haydi…
Zindan ettin hayatýný, bir maðrura…
Adýn gibi biliyorsun o güzeli
Adým vurmaz, serilsen de yoluna…

Âh þaþkýným, âh…
Aþkýn kývýlcýmý kül eyledi seni,
Dikenlere düþürdü, gül eyledi seni…

Âh âþýðým, vâh âþýðým…



Attîla Edri
Sosyal Medyada Paylaşın: