Mektubunda sormuþsun; “Nasýlsýn? Oralar da ne var, ne yok” diye. Onca yýldan sonra yazmýþsýn; yine de sað ol. Yýllar var ki ne bir mektup yazdým, Ne de vefa sunan bir mektup aldým. Bu mektubundan sonra, Geçmiþ günler hatýrýna Eski semtinize, mahallenize uðradým.
Hani içinde sabah – akþam oynadýðýmýz Bahçeli o ev vardý ya, þimdiler de yok. Arsasýnda kocaman bir apartman, var, Zorlanarak saydým, tam yirmi katlý, Gök yüzünün maviliðini týrmalayan.
Hani banklarýna oturduðumuz O güzelim park vardý ya; þimdiler de yok. Biliyorum sen yine de soracaksýn; “ne oldu” diye, Sormasan daha iyi dost rüðzgarým!... Bir bölümünde on katlý aveme’nin, Diðer yarýsýnda da dört minareli bir caminin Yükseldiðini nasýl anlatabilirim ben sana.
Hani yol boyunca sýralý, göklere uzanan, Anadolu kavaklarýmýz vardý, Her rüzgar esiþinde parlak yapraklarý ipildeyen Ve de tüm insanlarý selamlayan kavaklarýmýz!... Þimdilerde hiç birisi yok, kýyýma kurban olmuþlar. O yüzden isyanlarda meltemler, rüzgarlar Tüm füsunkarlýklar bitip tükendi, Sen ve senin vefasýzlýðýn gibi Deli rügarlarýn füsunkar gülü!... Bizim buralara uðramaz oldular. Senin gibi.
KEMAL POLAT 02 .12. 2013. Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.