can bedenden ayrılır mı
Can demek, sol taraflarda bir yerde derin bir yer demektir. En güzel anlarý içine attýðýnýz, olabildiðine derin bir kuyu… Kötülerin giremediði bir kuyu…ya girerse? Canýnýz yanar o zaman, kalbiniz aðrýr, yani solunuz aðrýr. O zaman ferahlamak istersiniz, bir su içmek belki… Can suyu içmek.. Can demek; hayat demek, yaþam demek. Can giderse hayatta gider yani. Yaþayamazsýn. Yaþarasýn da yarým olur sanki… Ýþlevsiz gibi… Cansýz gibi yani… Olmaz. Oldu mu canlý olsun. Yani onlu olsun… Çünkü can demek onsuz yapamamak demektir. Yani yediðin yemek içtiðin su aldýðýn nefesle bir olandýr can demek… Can demek; bazen bir sevgili bazen bir arkadaþ bazen bir kitap bazen sen bazen ben demek… Yani can demek; canlý hayatýn, benli nefesle birleþmesi demek; can demek zevk demek…
Olur a, sen ne yaparsan yap olmaz bazen, daralýrsýn, tadýn kaçar… Tadýn kaçtý mý da canýn yoktur. Yaný can demek enfes lezzet demek. Hayatýnda tattýðýn en güzel umut demek can demek… Nerde mutluysan canýnlasýndýr. Karnýndaki kelebeklerini beslediðinde canýnlasýndýr. Parmak uçlarýn karýncalandýðýnda, yine canýnlasýndýr… Kalp atýþlarýna hakim olamadýðýnda yine… Can senden ayrýlýr mý hiç? Can senin canýn yahu. Can bedenden ayrýlýr mý hiç. Olmaz… Olmamalý yani.
Baksana bir de acý çekiyorsan eðer, can sol tarafýndan gitmiþtir belki… O zaman canýn burnundadýr… Oysaki can sadece kalbinde olunca candýr… Dedim ya, can sol yanýndýr…
Benim de bir caným vardý. Hava kadar gerekli, su kadar aziz, anne kadar kutsal, baba kadar onursal… Benimde bir caným vardý. Mihenk tasý kadar deðerli, kitaplýgým kadar bilgili, ben kadar bendi… Benim de bir caným vardý en sevdiðim kitabým gibi kýsacasý, hep baþ ucumda… Can demek benim için en demekti… En güzeli, en aþýðý, en sevgilisi, en gereklisi… Can demek; hava da ki bahar kokusu demekti. Can demek yolda yürürken sebepsiz gülmekti… Can demek sýcacýk ten, can demek içinde güven, can demek yüreðim de yürek demekti…
Can bitti… sol yanýmý hissetmiyordum artýk… Aslýnda hiçbir yanýmý hissetmiyordum. Aç kaldým, nefessiz, hayatsýz kaldým… Aslýnda nefes alýyordum, yolda yürüyebiliyor, kitabýmý okuyabiliyordum. Ama ne soluduðumdan habersiz, taþrada mý asfaltta mý olduðumu bilmeden… Sadece kitaptaki kelimeleri okuyor, baþka þeyler hayal ediyordum… Tek oturuþta kitabý bitirerek hem de… Yani aslýnda yaþýyordum yaþamasýna da, cansýz yaþýyordum… Sonra gün görmeyim diye uyuyordum, cansýz bedenimle yataða serilmiþçesine… Yani ölü gibi… Yani cansýz gibi… Çok þükür rüya görebiliyordum her þeye raðmen… Uyanýyordum sonra… Uyuyamayýp rüyamý devam ettiriyordum, yani hayal gibi… Yaný ümitle baþlayýp, hüsrana gideceðini bile bile yaþýyordum hayallerimle… Üstelik hayaller bile benim elimde… Yaþýyordum yaþamasýna da hayallerle iþte… Yaný cansýz… Yaný oturduðum yerde, tek bir noktaya odaklanmýþ, saatlerce kýpýrdamaksýzýn… Yaþýyordum… Yaþýyordum evet. Hayallerle…
Yaþýyordum evet… Cansýz bedenimle… Yaþýyordum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.