Bozkırım

Gün batýmý bozkýrýmý yeþertiyor,
Güzün aðzýndan aldýðý yaðmurla.
Kuþbakýþý süzümcemede mavi karabulutlar,
Topraða sürünürken nefesini serhoþlukla.
Bakýr tepsiden fakirhanemi yalýyor aðzýn güneþ,
Kahvaltýmdaki asalaklarla birlik olmuþ.
Ve anamýn ak sütünden dolmuþ gügümleri,
Taþar bebelerin aðýzlarýna meme uçlarýndan.
Çalý süpürgesi rüzgârdan Al bir ata binmiþ,
Devþirme günüm sessiz sedasýz dökülür yollara.
Sevdamý gömdüm bozkýra ellerimle kazýyýp kabrini,
Çatal dilli çitler sardýðýnda yalnýzlýðýmý.
Gün ýþýðý doðmasada loþ köstebek yuvalarýna,
Kederi hüzün veriyor bozkýra batarken güneþi akþamýn.
Kangalým bögürür nefesi dibek taþýný deler gün aþýrý,
Þimdi ben bozkýra ,buluta her hazanda yanarým.
Gök kubbe yankýlanýrken kanat çýrpýþlarýna,
Yabaným mevsimlere çubuk boyunu aþtý gölgem.
Serçeler kýrlangýçlar aðlar son kanat çýrpýnýþlarýyla bozkýrda,
Dillerim Lâl suskunluðum yaþlý,acýlarla sýrdaþým sýrt sýrta.
Kazýp duruyor bahçevan gülü vermeyen kök diplerimi,
Kýþ konmuþ ot bürümüþken mevsimsiz bozkýrýmý.
Gögsümde harlayýp ateþi nallarýyla tepiniyor atlar,
Ateþten gömlek terli yüzüm,gözüm öpüyor güneþ.
Arkamdan toprak damlar yalnýzlýðýma el sallar,
Bir vakit Sitareyken ýþýksýz yoksul insanlarýn bozkýrýnda.

Sosyal Medyada Paylaşın: