Gündüzün İlk Serçeleri

ben boþ
aðzým yok
bakarken konuþuyor þekilleri umut sanarak
oysa ne basit gözleri vardý
aklýnda uyuttuðu ne uzun gölgeleri

kasabanýzda insansýz ýþýklar yutan pencereler
haydi say
bir çocuk geçti
sonra bir satýcý baðýrarak
sesine karýþtý içimizin
sen korktun daðlar yerinde duruyor
güneþ erimiþ
alçalmýþ þarký söylüyor
göðe uzanarak bir nehir

uzun parmaklý korsanýn mumlu masasýnda
bulutlarý devirip maviyle buluþacaðýz
bakarsýn acýnýr bir aðaç sayýlýrýz
fakat kýmýldamýyor yapraklarýn duasý bu gün
kýmýldamýyor
umudumuzun palavralarý

bakýn karþýda sýra sýra ýþýklar
karamsar bir orman bol yeþil
þimdi siz onu karanlýk sayarsýnýz vaktin koynunda
ayýldýkça kayýk ve gündüzün ilk serçeleri
konarsa parmaðýna
sakýn aðlama

ayrýlýðýn sandallarý dalgalarla boðuþurken
uyut beyaz ellerini boynumda
ve odalar boþluðunu uyutsun
son kýrmýzý dudaklarýna yanaþtýðýnda
uyansýn perdeler ve aydýnlýk
geceler bildiklerini uyutsun

ben bir olsam
ikilik ediyor aþk bölünüp
sanki bütün çiçekleri sulamakla meþgul
o bahçývan benim
ya o sevinç kokulu yaðmurlar
niçin mutlu ediyor seni.














Sosyal Medyada Paylaşın: