Ölü kuþlar topladým yaðmur bahçelerinden;
Eski güneþlerden kalma parlaklýklar vardý teleklerinde
Ve sevgi kadar sýcaktýlar,
Sevgi kadar yumuþaktý tüyleri,
Bir bakýþ donmuþtu gözlerinde;
Yalvarýr gibiydiler
Belki de onlar ’sevgi’ydiler...
Birer birer alýp avcuma, okþadým; öptüm onlarý,
Sonra tüm gücümle fýrlattým gökyüzünün en yücelerine;
Gökkuþaðýnýn yaklaþtýkça baþlarý,
Yansýyan renklerle renk renk oldular
Ve birden kanat çýrpmaya baþladýlar,
Uçtular, yeniden uçtular! ..
Oysa, onlar
Hâlâ birer ölü kuþtular...
Bu güzel renklerin sarhoþluðuyla
Dolanýp durdular bir süre yükseklerde
Sonra hepsi birer birer
Geldiler ve önüme düþtüler,
Baktým,
Þimdi gerçekten ölmüþtüler...
Üstelik,
O eski güneþlerden kalma parlaklýk da yoktu þimdi teleklerinde,
Sevgi gibi sýcak da deðillerdi artýk,
Soðumuþtular;
Onlar þimdi sadece birer ölü kuþtular...
Ölü kuþlar topladým yaðmur bahçelerinden
Gözlerindeki donuk bakýþ, bana âþinâ gibiydi
Belki de onlar, bitmiþ birer ’sevgi’ydi...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.