’’ O adam tek baþýna yürüyor
bundandýr belki zaman acýyor þakaklarýnda
yolda býrakýp çekilenler
ha birde dostluktan söz edenler
kendilerini sorgulasýnlar ’’...
Ama adam çoktan yol almýþtý
kadýn hep izledi sustu, içine attý, hep uzaktan baktý
oysa
o kadar çok þey vardý ki konuþamadýklarý
kaç kez çaresizliðin hýçkýrýklarýný duydular
yürüdükçe hayat, üstüne üstüne
Ýkisininde isteði
temiz bir sevgiydi
saflýktý
sadece býraktýðý yerde bulmaktý
birbirlerini
Bazen öfkeyle söylenen sözler vardý
sevmediðinden deðildi elbet
yinede
sert çýkýþlarý vardý kadýnýn
hatta bir keresinde neler demiþti de
adam yutmuþtu tüm sözleri
çekmiþti sineye
Günler geceleri kovalýyor
yalnýzlýklarýyla baþ baþa kalýyorlardý
derinleþiyordu sevgileri çoðaldýkça sessizlik
çýrpýnýyordu yürekleri ya benden vazgeçerse korkusu sarýyordu
bu defa piþmanlýk, öfke, hýrçýnlaþýyordu kadýn
adamsa suskulara boðarak kendini hissettirmeden acýsýný kaçýyordu kadýndan
Ben þimdi sustumsa
haksýz yere susmadým
dedi adam, kýrk yerinden kýrýlarak
ben sana yürürüm gecenin en sakin anýnda
el ayak çekilince
þiir olur akarým üstüne
bir nisan yaðmuru gibi
sen susma sevdiðim,
dedi kadýn, g/özleri aðlarcasýna
Ben neyim ?
baðrý yanýk bir muamma
aþýk mýyým?
deli miyim?
belli olmayan
peki ya sen nesin?
katýlaþmýþ yüreðinle
kötü kadýn rolündeki sevgili
sevgiden uzak bir taþ kalpli
Kadýn piþmandý
sevdiðini, sevdiði kadar çok incitmiþti
paramparça olduðu yüreðinde
kendi parçalarýný görünce
aklý baþýna geldi oda sustu, düþündü çokça
zaman geçtikçe saatler onsuzluðu vurunca
yüreði sýzladý
kaderiydi, geç kalmýþtý
yalvardý yakardý olmadý
sevdiðini býraktýðý yerde bulamadý
kahretti, son piþmanlýðýn fayda etmediðini
bir kez daha anladý...
Ýkisininde yürekleri yangýn yeriydi
birbirlerine sarýlmamak için zor duruyorlardý
ama akýllarýnda kalan pervasýzca davranýþlar
acýtarak söylenen sözler, cirit atarken bu nasýl mümkün olabilirdi
sarsýlmýþtý adamýn güveni en derinden
kadýn ise güvensizliði benim yüzümden diyor
acýyan yüreðinin kelimelerini dile getiriyordu
engeller böylece çoðalýyordu
isteseler de birleþemiyorlardý
harfler titriyordu dudaklarýnda
ve susmaya mahkum ediyorlardý kendilerini
Ýþte böyle, hayat bazen farenin kediyi yiyebilmesi kadar zordur...
Aðlamak isteyipte akmayýnca gözden yaþlar,
oturup sessizce isyan eder tüm arzular...
Gecenin bilmiyorum hangi vaktiydi
gölgen mor bir renge bürünmüþ geçiyordu üstümden
birde elinde tabanca vardý
dayamýþtýn þakaðýma
beni iyi hatýrla bu adý hiç unutma
yoksa
yaþamadýðýn aþký kurþun diye
sýkarým kafana
Her ne kadar hoþlanmasam da
bir silahýn duruþunu kafamda
kurþun gibi aklýma geliþini sevdim
rüyada olsan da...
Sonramý, sonrasý
uyandý uykularým uykusundan
neyse kötü oluyorum
rüyaydý hepsi
tekrar yaþýyorum...
Rasim Yýlmaz
20 Kasým 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.