Hugin ve Munin dünyayý dolaþýyor her gün
yaþamýn özünü devþiriyorlar
çiçeklerden, rüzgarlardan, gözlerden
geceleri yýldýzlara bakmak deðil sadece
gün ýþýðýnda duyabilmek kürelerin müziðini
karanlýkta büyümüyor hiçbir çiçek
ve görünür deðil gelecek
duymadýkça iç sesimizi
nasýlsa yukarýsý öyle aþaðýsý
seslere dönüþüyor gördüklerim
yankýlanýyor özeðimde
o sesleri müziðe dönüþtürmekse Hugin in iþi
nasýlsa dýþarýsý öyle içperisi
kýzýyorum Munin e kýþkýrtýyor beni
artýk görmek istemediklerimi getiriyor bana
toplanan lâvlarýn basýncý kalbimde
bir yanda yataðýný arayan sular
akýyor ve dökülüyor
gözlerimden taþýyor
tüylü bir kalemin ses ve vuruþlarýný duyduðumda
tüm sular duruluyor
içimdeki ateþtendir yüzümün sýcaklýðý
ateþin ve suyun hassas dengesinde
barýþýk olduðumda Munin le
tüyden hafif kalbim
alkým alkým dökülüyor dudaklarýndan þiir
ýrmaklarýný duyuyorum gökyüzünün
ve baktýkça sana
yýldýzlarýn devinimine öykünüyor gözlerim
ya ben yükseliyorum ya da gökyüzü alçalýyor
kana kana içiyorum pýnarlarýndan
bu yüzden sarhoþluðum
Hugin gülümsüyor bana
Munin esaret için deðil diyor getirdiklerim
cesaret için
sýnanmak bilenmektir diyor Hugin
nasýl da bilgesiniz diyorum
kapkara tüyleriniz, ýþýk saçýyor gözleriniz
ruh ve beden diyorum, tam bir kontras
içperisi öpüyor dudaklarýmdan sonra
uzadýkça uzuyor ellerim
ama koparmýyor hiçbir çiçeði
küstürmemek için yýldýzlarý
yine de bilmelisin
dünyanýn bütün çiçekleri senin
her seslendiðinde titreþen bu zavallý bedenim
ýþýðýnla yanan ruhum senin
kanatlarýn gibi sev beni
Barba