EL FELAH!

Eðdi baþýný Zarife ve titredi soðuktan.
Sokulmadý kimseye üþüdü yalnýzlýktan
Otuz yýl bu, dile kolay, hep zorlukla yaþamaktan
Anlamadý nasýl geçmiþ hain yýllar acýmadan.
Dudaðýnda bir mýrýltý, eller havaya açýk
​​​​​Yoldaþýný uðurluyor gözlerini ayýrmadan
Böyle mi olur yaþlýlýk, hem bu kadar mý çabuk?
​​​​​Aðýrlaþan bedeni kopamýyor bu tabuttan
Baktý ellerine Zarife, bir yel esti uzaklardan
​​​​​Sesler ki çýnlayýþý, azaplarý anýmsatan
Eniþte Bey ve Teyze Haným;
​​​​​Yeter, dediler, býktýk!
Geldi senin zamanýn
​​​​​Bunca emek, bunca çaba
Deðer mi sana acaba?
​​​​​Hem gelin gelecek yarýn
Sen ve paçavralarýn,
​​​​​Þimdi , derhal toparlanýn!
Ah Zarife, vah Zarife!
​​​​​Yetimsin, öksüzsün diye,
Aldýlar gül gibi elini,
​​​​​Tutturdular bir çengele.
Gösterdiler az uzaktan
​​​​​Düðün filan Hak getire!
Öldürdüler hep dayaktan,
​​​​​Verdiler bir kötürüme

Adam çirkin, adam sakat
​​​​​Kývrýk elli, eðik belli
Zarife’de yok kabahat
​​​​​Ýstikbali, baþtan belli.
Tam otuz yýl dile kolay.
​​​​​Ha bir bebek, ha bu koca
Ýçi rahat, gözü nemli
​​​​​Hele de mezara koyunca
Akla düþer ilk dediði
​​​​​Ýçi titrer, göðsü yanar:
“Kýz Zarife, iþte kocan,
Korkma bakar, maaþ saðlam
Kývrýlsa da bilekleri,
Ýki küçük çengel gibi…
Duramazsýn sýrýtmadan,​
​​​​​Ne gülüyon kýz Zarife?
Gülmez mi hiç, gülemez mi?
​​​​​Bir kurtuluþtur onunki
Korksa da rahattýr artýk.

“Dövemez ki, dövemez ki “

Þule TEK
​​​​​

Sosyal Medyada Paylaşın: