Ne rüzgârlar doldurdum, eskimiþ yelkenime,
Deli deli eserdi her biri sahipsiz göklerde.
Ne denizler tükettim, kalbi kýrýk bir tekneyle,
Ve içimde ne hüzünler tükettim hiç çalmadýðým bir neyle.
.
Her limanda saðnaklar yaðdý üstüme, sarýþýndýlar, esmerdiler,
Fakat hiç ýslatamadýlar beni, sadece serinlik verdiler,
Sonra... Aaah istanbul... Bir elâ bulut vardý, çiseler, geçer sandým,
Saðnaklarda ýslanmamýþtým ama, o incecik yaðmurda sýrýlsýklam ýslandým.
Gözlerin bir istanbul’u yakmýþ, bir de beni,
Bir istanbul düþmüþ sevdanýn derdine, bir de ben,
Sen vur güzelim, acýma, sevda saç gözlerinden
Sýrýl sýklam ýslak, sýrýlsýklam âþýðým, anlarsýn.
Deryaya döksün istanbul, sevdanýn derdini varsýn,
Ben ki, hayat suyum diye içmiþim sevdaný yýllarca gözlerinden,
O sevdanýn derdini de içerim yudum yudum, hiç yüksünmeden,
Sana yelkenlerime takýlý kalmýþ nice rüzgârlar getiririm,
Sevdanýn derdi, deryalar olsun varsýn, içer, bitiririm...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.