kefenleyip ruhumu, yelkeninde sözcüklerin
düþürsem ellerimden karanfil kokusunu
çýðlýk çýðlýða üzerime gelen bir akþamda
aðlayan sokaklarýn sesine kapatýp gözlerimi
dur desem sessizliðime inat !
þefkatini yitiren kentler
düþürür mü yaðmuru gözlerinden
kaç ölüm gerekir
bu insanlýk çukurunu örtmeye
cüsseme aldýrmadan sormaya kalksam
üç maymunun hükmüne yeter miyim?
bilmiyorum!!!
geçiyor ömrümden yara’layanlar
yol veriyorum
- sesime sessizliðime nefesime-
korkudan kaybolmuþ çocuklar tanýyorum desem
umut kendini maviye boyar mý yeniden