bakýyorum dilimden dýþarý çýkan kelimelerin cümleye dönüþmüþ hallerine de, tanýyamýyorum bir türlü karþýmda duran þekillerini. aynada gördüðüm yüzüm bile bir baþka sanki.
__ne zaman kaybettim ki ben kendimi?
bu gece de, sancýlý düþlerimden birini doðuruyor. bütün gerçeklerim kan revan içinde fahiþe yürekler sarmýþ etrafýmý nefes alamýyorum
__ hangi yalancý yüzler çaldý ki benden çocuksu gülüþlerimi?
ben kendimi özledim...! kirlenmemiþ önce/lerimi, ’kir’ denilince, tek bildiðim olan üzerime bulaþmýþ çamur izlerini, gözyaþlarýmýn sadece annemin azarýndan çýkmýþ sebebini
__nerede arasam bulurum ki, tertemiz dünlerimi?
hey.....! umutlarým, düþlerim, gözlerime asýlý kalmýþ dün’lerim, kanayan dizlerim, ilk aþklarým, öpüþlerim, yüzümdeki gülüþlerim, ben hiçbirinizi terketmedim...!