Aslýnda bakarsanýz bir ütopyaydý yaþam
Hayali kahramanýn hakiki silueti
Ha bir de böylesine siyah deðildi akþam
Yalnýzca yýldýzaydý þartsýz mahkumiyeti
Sonra bir el dokundu ne sihirdi ne büyü
“Býrak” dedi gençliði, “hayat sen artýk büyü”
Önce masumluðunu savurdu uçuruma
Çarptýkça kayalýða parçalandý sessizce
Dedim “kim üzdü seni” yanýt yoktu soruma
Terk edince kalbimi baktým her taraf gece
Ýþte böyle baþladý hayata acýyýþým
Sözcüklerle dost olup þiirle sancýyýþým
Güldürmeye çalýþtým kimi zaman hayatý
Çünkü nadir de olsa o beni güldürürdü
Kimi zaman pembeye boyadým kainatý
Bilirdim inanýnca kul zoru oldururdu
O yüzden imkansýzýn peþinden fazla koþtum
Alýnca mükafatý çocuklar gibi coþtum
Sýcak el arýyordum soðukta tutacaðým
Yüreðimi ýsýtan, umudumu dirilten
Mutluluk balçýk olsa el ele batacaðým
Bana huzur bahþeden hayatýmý yücelten
Ve bir gün aradýðým o “umut” güldü bana
Ýçtim aþk þerbetinden huzurla kana kana
Sanýrdým ki yalnýzca güneþ doðarmýþ güne
Hayatýn anlamýný bilmiyordum o zaman
Bir an tüm acýlarý mahkum ettim sürgüne
Sarýldým evladýma, sanki canýmdan bir can
Mazinin defterini sýkýca mühürledim
Mutluluk çýðlýðýyla dar gecede gürledim
Anladým ki hayatta yürürken yavaþ yavaþ
Takýlýp düþsen bile kalkmayý bileceksin
Eðer bu bir oyunsa ya da huzura savaþ
Donanýp sevgilerle öfkeyi sileceksin
Çünkü her baþlangýcýn mutlaka sonu vardýr
Þu ölümlü dünyada ne kadar gülsen kârdýr
Seda YÜKLER