Ey insan!
Bu can kimindi!
Meleklere hayat biçti (Allah) bir cümle içinde
Deðiþik suretlere karþýlýksýzla þefkat verdi
Fakat biz; dalýp gidiyoruz üþengeç düþlere
Kirletiyoruz dünyayý ve kum dolduruyoruz ýrmaklarý
Kendimize çok olan mutluluðu paylaþmadan ötekiyle;
Koþuyoruz iklimlerin ahengine kapýlýp
Silkelenip kendimize gelelim!
Bedenimiz bir adým önde deðil ruhumuzdan!
Bir zerre mürekkep lekesi üzerimizde
Abes heveslere kapýlýp sürüklenmeyelim
Hüsranýn bahçelerini dolaþýp
Boþlukta garip bir telaþ içinde
Arýnmaya inat þeytana paha biçmeyelim..
Ne yana dönsek: Hayatýmýzý!
Topraðýmýzý!
Mesuliyetimizi unutmadan
Sonradan -lanet olsun böyle kadere!
Lanet olsun paramparçayým
Kan revan içindeyim-:dememek için
Ki buna hakkýmýz yok!
Günlerimizi, arkadaþlarýmýzý sevdalarýmýzý
Ve þiirlerimizi yitiriyorsak eðer
Eðer tüketiyorsak gýrtlaðýmýza sýkýþan nefesimizi
Bitmiþtir çýkarmýþýzdýr katma deðer ömrümüzü
Ellerimizi göðsümüze vura vura...
Aný üçgeninde sýkýþmýþtýr hasret
Yine bize hüsran; simsiyah gece kalmýþtýr
Þimdi; baþýmýz önümüze eðik telaþlý bir hal vuku bulmuþtur
Ter içinde uyanmýþtýr dudaðýmýzda iki hece
Ruhumuz mahzunluðunu öðütende.