ARAF'TA GÜNBATIMI

Onun gözleri kahveren/giydi!
Günbatýmýna çeyrek kala gibi ýþýldardý bakýþlarý
Siz siyahý severdiniz.
Bu yüzden;
En çok siyahý yakýþtýrýrdýnýz bana

Ben griye tutuþurdum,
Mezar taþlarýnda kaybolan renkler gibi
Soluk benizli;
Ýki arada bir derede bir renk;

Özlemeye deðecek özlemlerim hiç olmadý!
Ve ben özlemeyi de bilmezdim
Senin oldu mu?
Hiç sana dair masallar hatýrlamaz aklým.
Ancak;
Hep kýrýk dökük bebekler sevdi ellerim.

Yokluðumu ürkütmemek için
Adýmlarým hep aðýr basar kaldýrýmlara,
Sonbaharda dökülen yapraklara narin basar ayaklarým.
Ellerim gibi!
Bakýþlarým gibi!
Ve hep gün batýmlarýnda kaybederim kendimi

Apansýz gelecek misafiri bekler gibi
Bir mezar taþýnýn gölgesinde bekler adým..
ve hiç yalnýz kalmam koþup gelir yalnýzlýðým
yaslar baþýmý göðsüne
düþlerini temizlemekten yorgun düþerdim
kirli sabahlarým olurdu
þimdi ellerim kimsesiz büyüyor
uzamýþ diyor görenler

Bakir/e bir ölüm bozarken düþlerimi
maviler küçülüyor göðsümde.

ve aynalarda büyüdükçe küçülen bir akis

gözlerim gözlerin
aynadaki ne sen nede benim
peki ben kim im ???
Sosyal Medyada Paylaşın: