Yusuf’un çehresinden düþen
Ay parçasý o nûru
Resmine iliþtirdiðin gün,
Sarmaþýk gibi
Kirpiðime dolanýrken saçlarým
Külliyen Züleyha’yý andýrmýþtý duruþum
Ve hiç gitmez sanmýþtým
Gözlerimden asýlan
Yedi renkli ebemkuþaðým
Mübalaða sanatýna
Ýlk kez teþrif buyurmamýþken o gün
Nârýnýn minberinde
Serapla eyleþirken yüreðim
Her dem, tazelenen yarasýna raðmen
Canýmýn diline sus payý sürülünce
Sessiz bir telaþ içersindeydi
Ýçten içe haykýrýþým
Ki kýrýldým
Son umudum, gururuma sýðýndým
Adamým…
Aldanmadým diyordum
Ben kanmadým
Mukallit bir hal takýnýp
Sadece gider gibi yaptým… S/aklandým
Bazen kaçtým
Kaçtýðým kadar yakalandým
Yakalandýðým kere sobelendim
Kül oldum daðýldým
Güzdeki yaprak gibi savruldum.
Düþtüm –acýdým yine doðruldum
Toplandým
Yine ben oldum.
Yokluðunu
Zamansýz gelen güze yordum
Yorgunum
Matem havasý kadar durgunum
Kolay deðil
Can evimden vuruldum
Suskunum....
NÜS