Ey Tanrý !
Niçin sesimi duymazsýn
bu nasýl bir yazgý, bu nasýl bir keder?
çektikçe çektiren,
süründürdükçe süründüren,
Maverada isyan çiçeklerin açtýran,
ey dost, ey arkadaþ, ey insanlar,
Bu tanrý kimindi?
neden bizleri görmüyordu?
Neden o heybetli elini
bir kez olsun bize uzatmýyordu?
Bizde onun kullarý deðil miydik?
ona inanmýyormuyduk?
ona ibadet etmiyormuyduk?
Bu acý,
bu yok oluþ,
bu hiçlik neden?
Örümcekler sarmýþ bir maðarada
acý içinde kývranýyoruz,
Hani mutluluk,
hani sevinç,
hani dostluk, hani kardeþlik,
herkes birbirinin sýrtýndan mý
vuracak böyle,
ve bu benim,
ve bu benim isyaným,
soðuk duvarlar arasýnda kalmýþ
ve yeryüzünün kirlenmiþliði ile boðulan
yalnýz bir kadýn
Duy artýk beni de Ey Tanrým,
Uzat bana da o heybetli ellerini...
Duy sesimi...
Melike Melis / Kalinihta Girit