Yapayalnýz,
Hüzün yüzlü bir kadýným,
Elimde sana yazýlmýþ bir þiir,
Her okuduðumda
Yüreðimi paslý bir makasla
Kesip geçiyor,
Tanrýnýn laneti miydi?,
Hikmeti miydi?
Bilmiyorum.
Kirpiklerim vahalara su taþýrken
Bilinmezliklerin içinde
Kayboluyorum...
Lamekan acýlarýn içinde
Bir sen oluyorum,
Bir ben, ölüyorum...
Feryadým yedi kat yerin dibine ulaþýyor
Sana kanadýðým her vakit,
Maverada isyan çiçekleri açtýrýyor
Ölümcül bir acýnýn pençesinde
Kývranýyorum...
Ýltihaplarýn içinden boþalýyorum
Sevgisiz kuþlar geçiyor penceremden,
Vicdaný çürümüþ insanlar
Gönül penceremden bakýyor,
Acýya bile gülen insanlar görüyorum
Yüreðimdeki sevgiyi
Kusuyorum.
Her aþk ölümlüymüþ,
Ölümün içinden geçiyorum.
Kanayarak, aðlayarak,
Acýnýn sen halini
Her bir hücremde duyuyorum
Yüreðimi yakýyor gözyaþlarým,
Kirpik aralarým acýyor,
Bitiyorum, tükeniyorum.
Ey Aþk !!
Bitiþ ve tükeniþin Esaretli yüzü
Gözyaþlarý içinde,
Seni de uðurluyorum,
Son yolculuðuna;
Duasýz /Amensiz /Aminsiz.
Melike Melis / Ýstanbul
04 Kasým 2013