SEN YOKKEN

hüznün resmini çizdim geceye
sen yokken
asýlý kaldý damlalar gözbebeklerimde
kaldýrým taþlarý utanýr oldu halimden
küstüm bütün renklere

kentler devi Ýstanbul
küçüldü gözlerimde
sen yokken
sýðamaz oldum sokaklarýna caddelerine
küçük bir taþra kasabasý oldu ellerimde

tepemden boþalan yaðmur
ýslatmadý beni
saçlarýma düþen kar
üþütmedi bile
sen görmeden

anlamý kalmadý geçen yýllarýn
ve kaybolan yollarýn
sen yokken içlerinde
yetim bir çocuk oldular
fakirhanemin penceresinde

sen yokken
bende yaþamadým biliyor musun
merhaba diyemedim doðan güneþe
el sallayamadým yýldýzlara uzaktan
mehtaba seslenemedim

kalemim darýldý parmaklarýma
þiirlerim isyan etti defterlere
mahþeri bir yalnýzlýk çöktü yüreðime
sen yokken
bende eridim
resmim kayboldu gölgende




Sosyal Medyada Paylaşın: