Evet, sende “sensizlik” oldum;
Artýk, affetmem hiç kendimi…
…oysa ne çok “sen” olmuþtum
Soðuklar bile üþütmüyordu…
—þimdilerdeki gibi
Kaldýrýmlardan hüzün toplamýyordum
(ben sende, sen olarak kala-kaldým da)
Kusura bakma sevgilim!
Hasretinle baþým fena halde dertte…
(bu çýktýðým kaçýncý sensiz yokuþ/ hatýrlamýyorum)
Ýþte ben þimdi nerdeyim?
Kimdeyim, bilemiyorum…
Belki kavuþamadýk ama
Çok sevdik deðil mi?
—hani kavuþamasak ta,
Sende “sensizlik” olarak kalsam da,
Bir tek senin için yaþadýðýmý bil yeter!
(yokluðunda bile çok seviyorum inan bana)
Sensizlikte boðulsam da “sen” diye, öleceðim…