Siyah ile Beyaz
Siyah ile beyaz gibiydik,
Ben gülsem, sen aðlardýn,
Ben düþünsem, sen þarký mýrýldanýr,
Ben sussam, sen konuþur,
Sen sussan, ben hiç susmazdým…
Zýtlýk deðildi kastýmýz aslýnda,
Zýtlýðýn uyumuydu belki de yaþanan…
Ama o kadar uzak ihtimallerde aramamýþtýk hiçbir þeyi,
Ve o kadar uzakta deðildik aslýnda,
Gözler ayrýlsa, gönüller bir,
Bedenler ayrý olsa da, kalpler bir atardý…
Siyah ile beyaz gibiydik,
Sen süt gibi, günahsýz, bir o kadar saf,
Ben ise siyah, týpký karanlýk bir oda gibi,
Halbuki ikimizde saftýk,
Tabi hayat bizi býraksaydý eðer,
Fýrtýnalarla boðuþmaktan kendini göremeyen,
Belki de birer alabora olmuþ sandaldýk…
Ama her þeye raðmen, yaþamayý baþarabilen,
Adýna yaþam denen bu oyunda baþrol oynamaya devam eden,
Baþýna gelen türlü belalara göðüs geren,
Ýnsanoðluyuz belki de…
Þarkýda söyler ya,
Þimdi bana kaybolan yýllarýmý verseler diye,
Evet, þimdi bana kaybolan yýllarýmý verseler,
Bunlarý sana adardým be Gözüm…
Siyah ve beyaza raðmen,
Her þeye raðmen…
Þimdi mi?
Þimdi yok artýk,
Dün, dün de yok!
Yarýn, muamma…
Aslýnda suçlu olan dünler!
Bizler deðiliz,
Yarýnlarýmýzý yýkan, bizleri yýpratan,
Her þeyin altýndan çýkan Dünler deðil mi?!
Ah be gözüm…
Cancazým…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.