Hava güzel, güneþliydi; çýktým evden neþe ile
Kuytu yerde biri vardý elinde bir þiþe ile.
Kendi deyip gülüyordu; üstü yýrtýk ve sarhoþtu
Çakýr keyif, gam kedersiz; þivesi de hayli hoþtu.
El kaldýrýp selam verdi, ahbapmýþýz, dostuz gibi
"Sana güzel haberim var, dinle! " dedi, bu garibi.
Oyalanma, sen de koþ git! Takip edip gelen sesi
Ucuzluk var az ötede; her ayýn ilk pazartesi...
Pazar yeri týklým týklým; tezgâh dolu haslet ile
iþler kesat, fiyat düþmüþ; satýlmýyor edep bile.
Esnaf basbas baðýrýyor! "Var mý alaaan akýýýl...akýl!
Kimi sessiz, vurdumduymaz, çoðu zaten bir kula kul.
Az ötede uzun kuyruk; herkes yiyor birbirini
Sebebini merak ettim; çektim kenara birini;
Sordum; dostum, göremedim, söyle, ne var o tezgâhta?
Neymiþ böyle elzem olan "hayat" denen güzergâhta?
Sýrasýndan çýktý diye, adam kýzgýn ve öfkeli
Baktý bön bön suratýma; dedi bana; be hey deli!
Bilmezmisin, bu devirde, makbul olan beþ þey vardýr
Bekledim ki ilim desin, irfan desin, ya da ardýr.
Sanki mâlûm olmuþ gibi; "yok...yok! " dedi, öyle deðil
Aç gözünü, bak çevrene! Neye raðbet, neye meyil?
Kaldý mý ki bilen bu dem, yol yordam ne, nedir usul?
Her sözünü zehre banýp, saydý tek tek, usul usul;
Kin ve nefret ilk ikisi, say ki yumurta ikizi
Gönüllere kök saldýlar, gözde ve sözdedir izi.
"Kibir" gelir ardýsýra, yanýnda da "yalan-dolan"
En deðerli müþteridir, ikisinden hergün alan.
Geri kalan yüzde maske; o da riyâ için gerek
Bende eksik kin ve o’ydu", dedi, içini çekerek.
Gam çekmezdim, gül bahçemde açan güller hep solsaydý
Yeter ki, devir O devir, ASR-I SAADET olsaydý.
Silip gözden akan yaþý bir elinin tersi ile
"Çok direndim" dedi, amma, sonuç hüsran, hep nafile.
Þeytan güçlü, hilesi çok; günah tatlý, nefis azgýn
Dedim "olsun", iraden var; bu deðil ki senin yazgýn.
Bir hýþýmla döndü geri, tezgahta mal kalmamýþtý
Bu kez file bomboþ idi, kin ve maske dolmamýþtý.
Sevinse mi, üzülse mi, bilemez bir hal içinde
"Nasip" dedi, gülümsedi; ýþýk gördüm sevincinde.
Yankýlandý minareden tam o anda gür bir sedâ
Davet vardý, "gel" diyordu, Rahman, Rahim olan Hüdâ.
"Bekle" dedi, hayli mahcûp, "koma beni bu dehlizde"
Çok günahkâr olsak dahi, iman ettik elbet biz de.
Sonra sustu...daldý...gitti; baþý eðik, tefekkürde
Bir an baktým aðlýyordu; göz yaþtaydý, dil þükürde.
Abdest ile dökülürken, hata, günah her ne varsa
"Elham" ile uyandýrdý hoca bizi sarsa sarsa;
Hamd ve senâ O’na idi, O’ydu Rabbi Âlemlerin
Kâinâtýn tek sahibi, ilâcý tüm elemlerin.
Hem Halýkdý hem de Malik; esirgeyen, baðýþlayan
Kulluk yalnýz O’na idi; kalpten geçen O’na âyan.
O’ndan diler, dileniriz; O’dur kula yardým eden
Emanettir her þey bize; en baþta da can ve bu ten.
Bir vaveyla geldi önden; henüz namaz tam bitmeden
Selamladým, bir de baktým; iki büklüm, cansýz beden.
Can kafesten çoktaan uçmuþ; ne yapsalar artýk boþtu.
Son nefeste secdedeki üstü yýrtýk "O SARHOÞTU!"
Mecit AKTÜRK
Berlin, 28.10.2013