Soframa Konulan Acı...

Feryat figan aldýðým her nefes ciðerlerimde
Her gün yüreðimde ölen umutlarýmý,gömecek dermaným kalmadý
Yaþanmamýþ yarýnlarýn yasýný tutmak bugüne kalýyor hep
Oysa bugün de kaðýtlara dökülen,yaþlarýmdan ibaret
Yaþým henüz gençken...

Sersemlemiþ düþlerim
Sanki hayat sus payý iliþtiriyormuþ gibi küçük sevinçleri yüreðime
Ve ne zaman payýma düþene sevinsem
Yýldýz gibi kayýyor avuçlarýmdan sessiz sedasýz...

Edalý bir buðu sanki acýlarým
Aynadaki aksime inat gülerek geliyor hayatýma
Oysa ben gülen bir yüz görmemiþken etrafýmda

Bugün dünden farksýz olmasýna raðmen
Geçmiþ dolanýyor yürümeye mecalsiz ayaklarýma
Ýçimde tarif edilemez fýrtýnalar kopuyor
Hiçbir zaman mutluluklarýmý dað gibi göremedim ben
Oysa acýlarým dað olup önüme düþüyor

Penceremde hep sonbahar var
Yaðmurlarý severdim gözlerimde de görmeden önce
Belki dedim diner bu cehennem penceremde
Belki sorun benim bakýþlarýmdadýr dedim
Oysa sorun ne penceremde,
Ne de benim bakýþlarýmdaymýþ
Aslolan hayatýn payýma düþürdükleriymiþ.

Misafirperver yüreðimin aðýrladýðý onca acýya karþýn
Saydam mutluklardý armaðan edilen
Ben yetinmeyi bildim de yetmediðini düþünen hayattý
Ve aðýtlarla uðurladýðým her umudumun yerine
Soframa gözyaþlarým kondu birde bini aþkýn acý...






Sosyal Medyada Paylaşın: