Ýnsanlar düþünün ki, "öfke" ortak paydasý
Sevgi telkîn ederdi; Mevlânâ çýkýp gelse!
Bir günde bin rekâtýn yok kýlana faydasý
Aðýzdan çýkan her söz gönül yýkan bir selse.
Dilini kýlýç gibi sallar ise eþkýya
Letâfet sus pus olur; gözde/n kaybolur ziyâ.
Ýnsaný insan yapan; onur, edep ve hayâ
Hayat ne güzel olur, her nefis bunu bilse.
Zor gelse de kimi gün, kinden daðlarý aþmak
Bilene vazifedir, müsbet fikri paylaþmak.
Züldür kirli kalplere, sevgiyle dolup taþmak
Fesat rahatsýz olur, herkesin yüzü gülse.
Rolünü oynar beþer, þu hayat sahnesinde
Huzurun anahtarý edebin rahlesinde
Sevgi yer etmemiþse bir kulun sinesinde
Gül beklemek beyhûde; gönül kuraksa, çölse.
Sözünü bal eyleyen her kalbe olur Melik
Kem kelam söyleyene vermemeli metelik
Ýnsaný "üstün" kýlan, hasletinde nitelik
Þan þöhret neye yarar; adam "ADAM" deðilse?
Nazâr et Kâinâta, gerçeði öðren, taný!
Henüz vakit var iken, fýrsat bilmeli âný.
Veren elbet alacak, emânet olan caný
Bil ki artýk çok geçtir; ses veren Azrailse!
Mecit AKTÜRK
***Seslendiren: Enver Özçaðlayan***
***Sonsuz TESEKKÜRLERiMLE...***