Sabret gönül, aldýrma hiç; kalpten pasýn silmek gerek.
Sonsuz deðil kasvet sevinç; dertler nimet, bilmek gerek.
Kalsan dahî birgün naçar, zâretme hiç, dertler geçer
Hergün güneþ tekrar açar, hardan ýþýk almak gerek.
Ham meyvadan olmaz ilaç, muhkem gönül kalmaz kýraç,
Gülbahçeden, gülden amaç? Öz derleyip dolmak gerek.
Her kim ki Allah der, anar, baðrýnda bir kandil yanar
Nursuz gönül birgün donar; yol tek, karar kýlmak gerek.
Dostluktadýr tek saltanat; kalp kýrmamak gerçek sanat,
Varsýn surat etsin inat; ah çekmemek, gülmek gerek.
Yalnýz iken zordur hayat, yollar olur dar bir sýrat
Gam yükselir, kalmaz takat; bir dost bulup, bölmek gerek.
Þeytan denen vermez aman, her yer tuzak; hem pek yaman,
Kulluktadýr izzet ve þan; gerçek Mü’min olmak gerek.
Öðren! Nedir kâlû belâ? Her taþ mezar îkâz kula
Duymaz mýsýn, ibret salâ; can uçmadan ölmek gerek.
Her bir günah kordan azýk, "boþver" deyip geçmek, yazýk
Varsýn düzen olsun bozuk; bir orta yol bulmak gerek.
Kýymetlidir, bil, her anýn, nefsin senin ar düþmanýn,
Arzýnda ah var piþmanýn; gözden selin salmak gerek.
Ömrün, gelip geçmiþ düþün! Dostun kefen biçmiþ düþün!
Her þey serâb, "hiç"miþ düþün! Ürkmek, biraz solmak gerek.
Müstef’ilün / müstef’ilün / müstef’ilün / müstef’ilün
Mecit AKTÜRK