Mandallarla tutturduðun kumaþ parçalarý gibi,
Tut iki yakamdan
Ve kurut,
Ömrün saðanaðýnda çok ýslandým anne…
Giysilerine sýðamayan bir çocuk gibiyim þimdi
Anýlarýmýn gölgesinde
Topacýmdaki hayallerim aðlýyor
Ömrün çalkantýlý birikimlerinde
Çamurdan heykellerim,
Ýnsan yüzlerine dönüyor hýzla,
Çamurlaþýyor insanlar git gide,
Bana yeni hevesler al anne…
Ellerimde þekillendirdiðim düþlerimin ellerinde
Þeklimi kaybediyorum
Her nerede unuttuysam,
Tüm kaybettiðim þeyleri bulup,
Avucuma tutuþturduðun gibi
Masumiyetimi saf anýlarýmda ara,
Onu da kirletti isem,
Beni affet anne…
Maskeler senin bebeklerime ördüðün giysilere benzemiyor
Ya sýkýyor kalýplaþtýrdýklarým,
Ya da bol geliyor
Tut yüreðimden,
Göðsüne yasla,
Kokun dolsun ak pak saçlarýma
Baðýþla…
Hayatýn taþlý yollarýnda
Dizlerimi kanatmadan yürümeyi de,
Büyümeyi de,
Beceremiyorum anne…
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.