Sen;
Yutkunup susmaya ant içmiþ kadýn…
Susma!
Sen sustukça çoðalacak
Dert dolu kelimelerin satýr baþlarý.
Suskunluðunla,
Haklý zannedecek kendini yanlýþlar
Her biri doðru yolundan çýkýp,
Bir ok gibi hayatýna batacaklar…
Sen;
Irgatlarýn aç nefesini
Nefsine biley yapan,
Kendi derin kederlerini unutup,
Bir taþýmlýk aþýný,
Dostuna düþmanýna ikram eden kadýn…
Susma!
Kan taþýyor dizelere vurgun yemiþliðin
Kederden soluyor saksýdaki çiçeðin
Yýldýzlar kayýyor gözlerinden bir bir
Düþlerinde yitiyor,
Daha bugünden geleceðin…
Sen;
Dayanma gücünü evlatlarýndan alan,
Aldýðýn her nefesi
Onlara borçlu olduðunu düþünen kadýn…
Söyle,
Bu derbederlikte,
Nasýl bulacaksýn kendini?
Þimdi hangi takvimin can yakýcý iklimindesin?
Susma!
Beni býrak,
Kendine itiraf et,
Sen sende neredesin?
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.