Gün geceydi, Sessizlik ulu orta hakimdi her yere.. Sokaklarý aydýnlatan lambalar, insanlarýn yüreklerini aydýnlatmýyordu.. Ve Yaðmur yaðýyordu..
Yaðmur.. Her bir taneciði bir okyanus gibiydi, Kirlenmiþ camlardan bakmaya çalýþan insanlarýn gülmesine, Hatta sevinmesine sebep oluyordu..
Yaðmur.. Oluk oluk yaðýyordu, Bütün birikmiþ duygularýný, Bütün düþüncelerini salýveriyordu baþýboþ sokaklara..
Yaðmur.. Bir fýrtýna gibiydi daha sonralarý, Korkutuyordu ama seviliyordu.. Mutlu ediyordu dahasý..!
Yaðmur.. Bir kabus gibiydi artýk, Sanki kýrýlmýþtý, incinmiþ duygularýyla oynanmýþtý.. Ýntikam alýrcasýna yaðýyordu hayata..
Yaðmur.. O bir nimetti velinimetimdi, velinimetimizdi.. O olmasa ýslanamazdýk, Biriken duygularýmýzý onda gizleyemezdik..
Yaðmur.. O hayaldi, kurak bir çöle sahip bir kalpte yaðmasýný beklemek gibiydi.. Uzaktý ama bir o kadar da yakýn..!
Yaðmur.. Þuan karþýmda, gözlerine bakýyorum.. Sýrýlsýklam oldum ben bile görmüyorum..! Ne güzel yaðýyor, ne de güzel ýslatýyor.. Yaðmur yaðýyor, Yaðmur..!
Emre Haliloðlu 14.10.2013 21:34:09
Sosyal Medyada Paylaşın:
EmreHaliloglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.