Bekle beni diyor, Ama bilmiyor ki yýllardýr bekliyorum Gözlerim aðlamaktan bitap "düþ"tü Ama sen hiç "düþ"medin ki gözlerime.. Nefesin ýsýtýr derdim bel ki üþüyen yüreðimi, Bilemezdim ki baþka bedenleri de ýsýttýðýný..
Hani ilk bize geldiðinde oturduðumuz kanepe varya, Þimdi toz duman içinde.. Kimseyi oturtturmuyorum oraya, Kokun gitmesin diye.. Olur ya bel ki ilk defa bir baþka kanepede oturmuþsundur, Orada kokun kalmýþtýr..
Zaman zaman çekerim sandalyemi kanepenin karþýsýna, Konuþurum kokunla.. Sonra aðlarým, mavi gözlerim kýrmýzý olur birden, Sanki bahar gelmiþte polenler alerji yapmýþ çakmak çakmak gözlerime.. Ama olsun be kokusunu sevdiðim, Çiçekler bile solarken, kitaplar son sayfada biterken, Ben beklemiþim seni, Çok mu?
Emre Haliloðlu Sosyal Medyada Paylaşın:
EmreHaliloglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.