KAYIP GÜL'ÜN BAYRAMI.....

Ey benim Kayýp Gül’ üm;

Her bir bayramýn arefesinde nice güllerle örtülü baðýstanýmda
Kokunun o enfes ikliminden yoksun yaþadým hep
Uzaktan seyre dalanlar, deli diyorlardý
Kayýp Gül’ ün kokusuna meftun bir aþýk diye
Lakap takarak, sokak sokak geziyorlardý.

Sana tutkun olan gönül bahçemi, hased edip çekiþtiriyorlar
Orada , üzerinde þakýyan o tatlý bülbül sesini
Açýktan açýða iþitseler bile
Bayramýn neþesini kendilerine saklayýp
Bir çýðýrtkanlýk yaparak
Bülbül bize ait, sen de kimsin
Sana da ne oluyor var git iþine derken
Sana olan aþkýmý benden çalmaya
Cüret ederken;
Kendimi siper ediyordum
Kurbanlýk bir koç gibi.
Ve kurban oluyordum uðruna.


Sana olan her bir bakýþým ve temaþam
Benim için elmaslar hükmündeydi ama
‘Süresiz Bir Süre’ sözünü iþitmiþtim senden
Aklým takýlý kalýyordu yýldýzlarýn tepesinde.
Çýkýp o ýþýltýlarýyla kalpleri eriten yýldýzlara
Ben de bir süre ölüyorum Kayýp Gül’üm diyecektim
Ama diyemedim.
Durma noktasýna geldi,
Titredi, vicdaným ve kalbim.

Ey benim Kayýp Gülüm!

Sen böyle basit sözlerle anlatýlmazsýn bilirim
Sertlik yakýþmazdý sana ama;
Ne yapayým olsun,
Öyle düþtü bu bayram da talihime, þansýma.

Þu cihan, böyle bir Kayýp Gül destaný görmüþmüydü acaba
Öyle þimþekler ve gök gürültüsü olmuþmuydu paslý sinelerde
Aþka muhtaç bütün gönüllerde.
Sükutun sessiz çýðlýklarýný getiriyor þimdi Ney’ e üfleyen
Bir garip Neyzen….
Rad meleði, o en aziz bulutlarý sürüyor ve de üflüyor
Göz kýrpýyor bulutlarýn arasýndan renksiz gözleriyle
Kayýp Gül’ ün o en temiz aþk denizinin üzerine.

Derdest oldu þimdi bizi çekemeyenler
Kurban etmeye teþebbüs eden
Nemrud ruhlu þahsiyetler.

Gözlerdeki perde yeniden aralandý Kayýp Gül’üm!

Hayretler içinde geçmiþin aþklarý
Öyle bir terennüm etti ki önümüzde
Kader bir kez daha lehimize tecelli ederek
Edilen tüm samimi dularýmýzýn hürmetine belki de
Sanki tüm akýllarý baþýndan aldý.
Öyle bir hal, öyle bir endam, öyle bir
Kayýp Gül aþký
Bugüne kadar ne yaþanmýþtý
Ne de yaþanacaktý.

Gül, Þen/Gül olmuþtu artýk,
Þahidimizdi inceden inceye hem de.
Sanki Padiþahýn fermanýný eline alýp okuyordu
Alemde ne kadar yaratýlan cisim varsa hepsine
Arz ediliyordu Allaha bu aþkýmýz,
En masum hallerimizle, en edepkar vaziyetimizle
Huzura çýkacaktýk belki bu alemde
Belki de baki olunan cennette.

Kimbilir
Ötelerin aþýklarý
Þöyle sesleneceklerdi;
Bu hali bilir misin sen? Sen neredesin ben kimim?
Nerdesin!
Ve Ne zaman geleceksin….

Tek kiþiye bir çaðrý olarak görünsede bu
Bir bir ruh olup bir düþünce haline vasýl olunmuþtu.

Ey benim Kayýp Gül’üm;

Bu gönül þehrim, bu gönül bahçem þimdi suskun ve yalnýz
Kimsenin bilmediði ELMALIK TEPESÝ namýyla þirin bir gönül mahremi caddesinde
Belki nikah sözünün verildiði deðiþik mabedlerde
Tenlerin zaman zaman deðdiði
O ýlýk nefeslerin bile þifa niyetiyle içildiði
Mesafelerin uzunluðuna raðmen her bir hatýranla þimdi;
O büyük þehrin kalabalýk caddelerinden bana el sallarken gýyaben
yokluðunla pençeleþmekte.

Bütün maharetlerimle sana seslenirken buradan
Ýklimler deðiþikliðe uðradý gezdiðin o sokaklardan
Bir demet gül demeti yaptý sana
Yeniden açmaya namzet;
Hazan yapraklarýndan.

Þimdi sana desem ki;Bir süre hala devammý etsin
Yoksa Ýlk günkü gibi Kördüðüm aþký mý istersin….

13 Ekim 2013-Saat:10.55*Bursa


Sosyal Medyada Paylaşın: