—Sen ki benim de varlýðýmdýn
(koþup oynarken çaðlayýþlarda)
...ve hayatýn sitemkârlýðýnda
Yokluðunun acýsý yaslanýr…
Omzumda soðuk bir kýþ ikindisi gibi
Yalnýzlýðýn çoðalýr…
Belki sonbaharlar eskisi gibi
Yüreðimden temmuz düþlerimi çalmaz…
Ve yere düþen yaðmur damlasýnda
Kalmaz o gözyaþlarýmdaki anýlar…
Sendin, yokluðunda bile “aþk” kokan
Oysa kývrýmlarýnda kaybolduðumu
Sandýðým/ her defasýnda yanýldýðým
(-ki sen miydin bunca yazýlan kitaplara)
—ki sendin!
Yokluðunda bile sesini dinlediðim…