Mutluluk benim köyüme uzak, Kaçýyor insanlar benden. Sanki bir yabancý konuþuyor benimle, Giderek çekiliyor soluðum topraklardan, Boðuluyorum.
Ellerini çekiyorsun önce, Sonra gözlerin siliniyor gecelerden, Artýk resim çizemiyorum ben, Çünkü Sen yoksun sen...
Bir ayrýlýk sahnesi Herkes kazadan ölür, Hastalýktan ölür. Hatta eceliyle ölür, Azrailin kollarýnda, Kimse aþktan ölmez.
Denedim bak hala yaþýyorum. Ama yaralý. Hala sesini saklýyorum. Elvedalarý bana býrak, Kimse aþktan ölmüyor, Sen de git yaralý býrak... g.korkmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
gulcankorkmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.